Gedurende een ogenblik van puffen en blazen deze zomer, vroeg ik me af : wat deed men vroeger om de hoge temperaturen door te komen ?
Ik herinner me in de jaren 50, onze zondagse familiewandeling langs de Schotense vaart waarbij we veilig het jaagpad opzochten aan de overkant van de cafés/veerhuizen. Aan die overkant was het verzamelen geblazen voor zwemmers, bootjes en vooral kijklustigen.
Op het plan van Schoten loopt ‘de vaart’ als een blauwe ader van noord naar zuid. De vaart of het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten werd gegraven tussen 1845 en 1874, met als doel de Kempen te ‘ontsluiten’.
Het transport op de vaart gebeurde met ‘Kempenaars’, boten zonder motor speciaal gebouwd voor de Kempense kanalen. Over een pad langs het water werden de boten met de hand getrokken. Eerst door mensen – ketsers genaamd – en later ook met paarden. Men noemde dit ook ‘de boten jagen’. Vandaar de naam “jaagpad".
Vanaf de jaren 20 kwamen honderden Antwerpenaren van de veel te warme binnenstad naar de badstad Schoten om hier verkoeling en vertier te zoeken. Propvolle trams met meerdere rijtuigen brachten iedere zondag met goed weer massa's volk naar "Schootenbad" om te zwemmen, met de kano te varen en vooral om veel rond te kijken.
Immers wat is er leuker dan opgetut met de tits naar de vaart in Schoten te trammen ?
(een tits : Genoemd naar Leonhard Tietz. Deze Duitse ondernemer opende in 1901 zijn ‘Magazijnen Tietz’ op de Meir te Antwerpen. Hier verkocht men ‘den tits’, een geweven en geperste strohoed met brede rechte rand, cilindervormige opstand en vlakke bovenkant. Later werd de betekenis in Antwerpen en de Antwerpse Kempen uitgebreid tot “hoed” in het algemeen).
Daardoor ontstond mettertijd een nood aan verblijfsgelegenheid. Er werden meerdere hotels gebouwd die de naam van bekende kustplaatsen kregen zoals Westende, Wenduine, De Panne enz . De namen van deze gebouwen hadden niets met die gemeentes te maken, ze moesten enkel maar het gevoel van strandvakantie oproepen.
Café-hotel Wenduyne afficheerde ‘Pension, Diners, Koud buffet aan matige prijzen. Allerlei vermakelijkheden’.
’s Namiddags waren er soms ‘volkse’ spelen. Aan de achterkant van het gebouw was er een soort terras waar men een paar hoge palen had gezet. Die waren bij wijze van vermakelijkheid ingesmeerd met groene zeep. Bovenaan deze palen hing een groot wiel met pakjes van allerlei grootte. Kwestie was om langs de paal omhoog te klimmen en een pakje mee naar beneden te nemen, wat niet evident was.
Tijdens het wandelen konden we schuin achter het gebouw kijken om te zien hoe de mannen of jongens de palen probeerden op te klimmen. Wij hadden ogen tekort om dit schouwspel te kunnen volgen, tot onze ouders ons tot de orde riepen : dit was niet geschikt voor kinderoogjes.
Met dank aan de Beeldbank Schoten voor het gebruik van de foto's.
Reactie plaatsen
Reacties